ekoart

Długa noc muzeów w Berlinie.

29 sierpnia tego roku, wybrałam sie wraz z historykami sztuki z Muzeum Narodowego w Poznaniu, na długą noc muzeów do Berlina. Był to mój drugi wyjazd na tę imprezę.
Podczas pierwszego, w ubiegłym roku, byłam oczarowana niezwykłą
atmosferą panującą podczas tej nocy oraz towarzyszącymi imprezami. Rok temu zwiedziłam cztery z pięciu muzeów znajdujących się na Wyspie Muzeów. Wszystkie te placówki są o światowym znaczeniu. Największą sławą cieszy się chyba Muzeum Pergamońskie ze wspaniałym ołtarzem.
W tym roku pozostało mi do zwiedzenia Bode Museum z największymi na świecie zbiorami rzeźby. Oprócz wspaniałych rzeźb, miałam okazję podziwiać numizmatykę i malarstwo.

Najbardziej zależało mi jednak na zwiedzeniu Muzeum Żydowskiego. Budynek zaprojektowany przez Daniela Libeskinda, na długo
przed otwarciem, cieszył się sławą wielkiego dzieła. Został zbudowany na planie rozerwanej gwiazdy Dawida.
W budynku nie ma niczego co miałoby symetrię czy porządek. Najciekawsze są okna. Podążają w różnych kierunkach i wyglądają jak nacięcia w bryle budynku. Celem Libeskinda było stworzenie otwartej przestrzeni otoczonej przez wewnętrzne ściany muzeum, co miało napawać zadumą zwiedzających nad historią Żydów, a przede wszystkim nad holokaustem. Porusza ekspozycja składająca się z 10 000 żelaznych twarzy ludzkich, które znajdują sie na podłodze.
Aby móc je obejrzeć, trzeba je podeptać.

Wrażenie wywiera ogród składający się z ciasno ustawionych betonowych słupów, na górze których rosną drzewa oliwne. Drzewa te, w przyszłości mają stworzyć zielony dach nad całością.
Dla mnie zieleń ta jest symbolem lepszego jutra. Nowatorskie rozwiązania architektoniczne muzeum wzmacniają emocjonalne oddziaływanie ekspozycji. Każdy szczegół skłania do refleksji. Zanim wyjechaliśmy z Berlina, mogliśmy podziwiać wspaniałe iluminacje zabytkowych budynków muzealnych.

Bożena Fibik Beim